فریادی از زندان اوین

دردمندی جانش از غم سوخته / آتشی در جان او افروخته

با همه آگاهی و غوغای جان / بسته عمری از بد دونان زبان

بی گناهی دیده بس جور و ستم / جانش از جور ستمکاران دژم

آنکه اندر زادگاه خویشتن / هرکسی از مردیش گوید سخن

این گناهش بوده کاندر موطنش / خلق گشتی جمع در پیرامنش

تا به گیرد داد آن بیچارگان / از تبهکاران و دزدان زمان

لیک آن بدسیرتان بد نهاد / روی آوردند بر ام الفساد

بر نصیری آن پلید زشتکار / آنکه می باید سرش بالای دار

آری آن نامرد پست گرگ خو / برده از پستی ز مردان آبرو

بسکه در زندان و بندش بی گمان / بی گنه جان داده بس پیر و جوان

پانزده سالی که بود آن نابکار / قادر و فرمانروا در این دیار

من چه گویم ز آنچه آن گمراه کرد / هر چه او کرد خود به امر شاه کرد

ز آن جنایت ها که این بی دین نمود / ملت ما را به هم بدبین نمود

مرگ بر این خائن گمراه باد / مرگ بر این ظالم بدخواه باد

این همه جور و ستم بر من چرا / رفت اکنون جان من گویم تو را

انتخاباتی که رستاخیز کرد / کاسه های صبر را لبریز کرد

برگزیدندم چو یاران عظام / جز بیان را تلخ شد یک باره کام

آن پلیدم بی گنه در بند کرد / تا تبهکاری چون خود خرسند کرد

پس در آن زندان و بند تنگ و تار / مدتی به گذشت بر من روزگار

آه آه از آنچه دیدم آه از آن / گربیان سازم مرا سوزد زبان

شب نمی خوابیدم از آه و فغان / از فغان و ناله زندانیان

زآنکه هر سو ناله و فریاد بود / ناله از بیداد هر جلاد بود

هر شبی دژخیم های خیره سر / کارشان از روز بودی بیشتر

از تف زندان و از نیش شپش / قلب من یک شب فرو ماند از تپش

کردم استمداد با فریاد و آه / اندر آن زندان نمناک و سیاه

تا مگر آن ناله و افغان من / دل بسوزاند ز زندانبان من

لیک هرگز پاسخم را کس نداد / هیچ دستی در برویم ناگشاد

پس در آن بند گران رفتم زهوش / تا که فریادی مرا آمد به گوش

گوش دادم دیدم آوائی حزین / گو که با دژخیم خود گوید چنین

گرچه می دانم مسلمان نیستی / گو مرا آخر تو انسان نیستی

این همه جور و ستم بر ما چرا / زین ستم ها شاد می سازی که را

آنکه ما را این چنین در بند کرد / از غم ما خویش را خرسند کرد

خفته اندر بستر نرم حریر / ما در این بیغوله از جورش اسیر

او شده مدهوش از جام شراب / ما همه مدهوش از رنج و عذاب

گو کجا شد داور دور جهان / تا بگیرد داد ما ز اهریمنان

نیست گویا درجهان فریادرس / تا رسد با داوری بر داد کس

لیگ گفتی آن پلید دل سیاه / ناشنیده هرگز آن افغان و آه

بیش بر رنج و عذاب او فزود / آن شقی را رحمی اندر دل نبود

تا که آن بیچاره چشم از دهر بست / باخت جان یک باره و از بند رست

آری ای یاران به زندان اوین / هر که دارد حال و احوالی چنین

ای که هستی خادم نوع بشر / گو از این زندان تو را باشد خبر

هیچ میدانی تو آن زندانیان / حالشان چون است در بند گران

دیگر اکنون بندها باید گشود / لکه این ننگ را باید زدود

باید اکنون جمله آزادگان / دادخود گیرند زین نامردمان

دار ها از هر طرف برپا شود / بر سر هر دار بس سرها شود

تا بدانند این خسان بد نهاد / چیست آخر حاصل ظلم و فساد

من که با تایید و لطف کردگار / رستم از این بند و گشتم رستگار

(ناصر مردوخ) دارد التجا / ریشه ظالم به خشکاند خدا